Drogi panie X kochałam Cię, przez te wszystkie noce i dni myślałam o Tobie. Dzień po dniu wyobrażałam sobie jak to będzie, gdy i Ty w końcu mnie pokochasz, kiedy na zawsze będziemy razem, tylko Ty i ja. Miałam nadzieję, że ten dzień kiedyś nadejdzie, byłam pewna, iż będzie to najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Jednak ta pewność z każdym miesiącem coraz bardziej malała, a w sercu częściej gościł żal i strach niż nadzieja.
Czekałam cierpliwie przez te kilka lat byś uczynił chociaż jeden krok w moją stronę, lecz Ty nie miałeś dość odwagi by powiedzieć kocham Cię. Te słowa były dla Ciebie zbyt trudne do wypowiedzenia, rozumiem Cię lepiej niż się tego spodziewasz. Wiem przecież, że moja niepełnosprawność przerażała Cię, znam doskonale swoją rolę w teatrze życia. Pomimo tego przez cały czas podświadomie i nielogicznie liczyłam na cud, który się przecież nie mógł zdarzyć, więc to jest mój błąd.
Modliłam się żarliwie o to by miał dość siły by mnie pokochać, przekroczyć barierę lęku, jaka nas rozdzielała. Nie mam do Ciebie żalu, mam za to ogromny żal do losu, iż przeznaczył mi do życia takie miejsce, w którym codziennie muszę walczyć o przetrwanie. Każdy promyk szczęścia w moim życiu musi być po prostu wyszarpnięty ślepemu losowi, inaczej go nie dostanę.
Mam dość już tej bezustannej walki, mam dość tego parszywego życia. Znowu przegrałam, ile jeszcze razy życie ze mnie zadrwi, oszuka mnie? Często myślałam jakby wyglądało nasze wspólne życie, ile piękna, dobroci i radości moglibyśmy razem dać światu. To pytanie na zawsze pozostanie bez odpowiedzi, będzie naszym wyrzutem sumienia.
Katarzyna Kusek od 2001 roku współtworzy dwumiesięcznik dla osób niepełnosprawnych Droga Nadziei. W roku 2004 jej esej znalazł się w książce Świat i ja - moje dobre i złe dni będącej efektem konkursu literackiego organizowanego przez fundację Arka w Bydgoszczy.
E-booki podobne do "Listy niewysłane", czyli na tematy: