Kategorie ebook'ów: 
Czarodziejski biały kamyk... ze Srebrenicy
Czarodziejski biały kamyk... ze Srebrenicy
autorem artykułu jest Aleksander Sowa
„To co było kiedyś odeszło na zawsze. Kiedyś było to miasto tętniące życiem, dźwiękami i kolorami. Dla mnie to już tylko cień tamtego miasta, sprzed wojny. Teraz ludzie żyją wspólnie, ale obok siebie, nie razem – jak kiedyś. Muzułmanie, Chorwaci, Bośniacy i wreszcie Ci odważni Serbowie, którzy nie poddali się Milosevičowi – mijajmy się na klatkach schodowych, na targowiskach, na ulicach jak obcy. Żyjemy w tym samym świecie ale już w innych, zamkniętych tylko pochodzeniem światach. Ci, którzy nie uciekli zostali tu na zawsze a piach i trotuar aż krztusi się od ich krwi. Kiedyś, ktoś odkopie ich kości białe i zapyta, po co to wszystko? Komu było to potrzebne? W imię czego? A Ci, którzy są mordercami będą bohaterami, bohaterowie będą tchórzami...”
... i nie mylił się. Miał cholerną rację. Kilka tygodni po tej rozmowie nie było już pięknych, czarnych, patrzących ze strachem i błaganiem o pomoc na mnie oczu. Nie było Blanki i Joszko. Pozostał wstyd, rozpacz, ból. Umarła moja miłość a ja umarłem wraz z nią.
Srebrenica to małe miasto we wschodniej Bośni na terenie autonomicznej bośniackiej Republiki Serbskiej. Tak jak i większość miejsc na Bałkanach miejsce niezwykłe, piękne i hipnotyczne. Nigdy go nie zapomnę. Czerwone, dachówkowe dachy, ściśnięte ze sobą budynki otoczone zielonymi, dzikimi górami skąpane w upalnym, pachnącym dzikością słońcu.
W 1991 r. Bośnia i Hercegowina proklamowała niepodległość. 1/3 mieszkających tam Serbów zaprotestowała, rozpisano referendum, które Serbowie przegrali i wybuchły zamieszki. Od tej chwili ten piękny kraj zmienił swoje oblicze. Konflikt jątrzył się i śmierdział jak rana z gangreną. Srebrenica stała się jedną z 11 tzw. enklaw – stref bezpieczeństwa pod nadzorem 200 holenderskich, niebieskich hełmów. Schroniły się tam tysiące Muzułmanów z okolicznych ziem, opanowanych przez Serbów. Holendrzy uzbrojeni wyłącznie w lekką broń nigdy jej nie używali nie mając do tego prawa. Wszyscy liczyli, że w maju, ich oddział zostanie wzmocniony – w górach wokół od kwietnia grasowały bowiem oddziały serbskie, paląc, gwałcą i mordując. W lipcu 1995 r., DOSzło do najgorszego: Serbowie zaatakowali.
Holendrzy z ONZ natychmiast się wycofali. Wkraczający do oblężonej enklawy Serbowie z generałem Ratko Mladić’em na czele przeprowadzili czystki etniczne w wyniku których 7,5 tysięcy schronionych w Srebrnenicy Muzułmanów wymordowano. Zaplanowany i wykonany z precyzją zbiorowy mord na oczach całego świata. Największa zbrodnia wojennej w Europie od zakończenia II wojny światowej. Nikt nie chce pamiętać, kto na to pozwolił.
Ludzi skryci w magazynach, granaty wrzucane do środka, śmiech i obelgi. Zawody: kto szybciej zgwałci „swoją” i ją zamorduje, czternastolatkę, szesnastolatkę... wciqaż to widzę, choć nie ma już pięknych, czarnych, patrzących ze strachem i błaganiem o pomoc na mnie oczu.
Jest krzyk. Jest we mnie. Tego krzyku nie zapomnę już nigdy. Słyszę go zawsze, kiedy tylko zamykam oczy i ściskam ten, mały bałkański, biały kamień od Blanki. Czarodziejski, biały kamyk... ze Srebrenicy. Z plamami czerwonej krwi.
--
Aleksander Sowa
Umrzeć w deszczu
---
www.wydawca.net
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl
autorem artykułu jest Aleksander Sowa
„To co było kiedyś odeszło na zawsze. Kiedyś było to miasto tętniące życiem, dźwiękami i kolorami. Dla mnie to już tylko cień tamtego miasta, sprzed wojny. Teraz ludzie żyją wspólnie, ale obok siebie, nie razem – jak kiedyś. Muzułmanie, Chorwaci, Bośniacy i wreszcie Ci odważni Serbowie, którzy nie poddali się Milosevičowi – mijajmy się na klatkach schodowych, na targowiskach, na ulicach jak obcy. Żyjemy w tym samym świecie ale już w innych, zamkniętych tylko pochodzeniem światach. Ci, którzy nie uciekli zostali tu na zawsze a piach i trotuar aż krztusi się od ich krwi. Kiedyś, ktoś odkopie ich kości białe i zapyta, po co to wszystko? Komu było to potrzebne? W imię czego? A Ci, którzy są mordercami będą bohaterami, bohaterowie będą tchórzami...”
... i nie mylił się. Miał cholerną rację. Kilka tygodni po tej rozmowie nie było już pięknych, czarnych, patrzących ze strachem i błaganiem o pomoc na mnie oczu. Nie było Blanki i Joszko. Pozostał wstyd, rozpacz, ból. Umarła moja miłość a ja umarłem wraz z nią.
Srebrenica to małe miasto we wschodniej Bośni na terenie autonomicznej bośniackiej Republiki Serbskiej. Tak jak i większość miejsc na Bałkanach miejsce niezwykłe, piękne i hipnotyczne. Nigdy go nie zapomnę. Czerwone, dachówkowe dachy, ściśnięte ze sobą budynki otoczone zielonymi, dzikimi górami skąpane w upalnym, pachnącym dzikością słońcu.
W 1991 r. Bośnia i Hercegowina proklamowała niepodległość. 1/3 mieszkających tam Serbów zaprotestowała, rozpisano referendum, które Serbowie przegrali i wybuchły zamieszki. Od tej chwili ten piękny kraj zmienił swoje oblicze. Konflikt jątrzył się i śmierdział jak rana z gangreną. Srebrenica stała się jedną z 11 tzw. enklaw – stref bezpieczeństwa pod nadzorem 200 holenderskich, niebieskich hełmów. Schroniły się tam tysiące Muzułmanów z okolicznych ziem, opanowanych przez Serbów. Holendrzy uzbrojeni wyłącznie w lekką broń nigdy jej nie używali nie mając do tego prawa. Wszyscy liczyli, że w maju, ich oddział zostanie wzmocniony – w górach wokół od kwietnia grasowały bowiem oddziały serbskie, paląc, gwałcą i mordując. W lipcu 1995 r., DOSzło do najgorszego: Serbowie zaatakowali.
Holendrzy z ONZ natychmiast się wycofali. Wkraczający do oblężonej enklawy Serbowie z generałem Ratko Mladić’em na czele przeprowadzili czystki etniczne w wyniku których 7,5 tysięcy schronionych w Srebrnenicy Muzułmanów wymordowano. Zaplanowany i wykonany z precyzją zbiorowy mord na oczach całego świata. Największa zbrodnia wojennej w Europie od zakończenia II wojny światowej. Nikt nie chce pamiętać, kto na to pozwolił.
Ludzi skryci w magazynach, granaty wrzucane do środka, śmiech i obelgi. Zawody: kto szybciej zgwałci „swoją” i ją zamorduje, czternastolatkę, szesnastolatkę... wciqaż to widzę, choć nie ma już pięknych, czarnych, patrzących ze strachem i błaganiem o pomoc na mnie oczu.
Jest krzyk. Jest we mnie. Tego krzyku nie zapomnę już nigdy. Słyszę go zawsze, kiedy tylko zamykam oczy i ściskam ten, mały bałkański, biały kamień od Blanki. Czarodziejski, biały kamyk... ze Srebrenicy. Z plamami czerwonej krwi.
--
Aleksander Sowa
Umrzeć w deszczu
---
www.wydawca.net
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl
Aleksander Sowa - książki & ebooki
21,70 zł
Autor 2.0 Czy wiesz, jak wydać i zarabiać na własnej książce? Autor 18 poczytnych publikacji zdradza swój sekret...
16,90 zł
Aleksander SowaFiat 126p. Mały Wielki Samochód Poznaj historię i ciekawostki dotyczące jednego z najpopularniejszych aut XX wieku...
19,97 zł
Aleksander SowaFiat 126p. Sportowe modyfikacje i tuning malucha Fiat 126p. Sportowe modyfikacje i tuning malucha - Uczyń ze swojego fiacika prawdziwy samochód sportowy!
9,77 zł
Aleksander SowaJak działają magnetyzery i jak je wykonać „Jak zmniejszyć zużycie paliwa” Kto jeszcze chce dowiedzieć się całej prawdy o magnetyzerach
5,00 zł
Jak jeździć oszczędnie Nie masz wpływu na cenę paliwa ale masz wpływ na to, ile paliwa zużyje Twój samochód
16,90 zł
Aleksander SowaJak ulepszyć swojego Fiacika? Tuning Fiata 126p. Spraw, aby Twój "Maluch" stał się wyjątkowy!
19,90 zł
Aleksander SowaLegendy naszej motoryzacji Wybierz się w pasjonującą podróż przez 90 lat historii polskiej motoryzacji!
20,00 zł
Aleksander SowaLegendy naszej motoryzacji Dzięki tej publikacji wybierzesz się, dobrze się bawiąc, w pasjonującą podróż przez ponad 100 lat historii polskiej motoryzacji.
17,70 zł
Aleksander SowaSamochodowe instalacje zasilania gazem Dlaczego niektórzy kierowcy nie mają problemu z dużymi wydatkami na benzynę